Lúa Chea en Quirón

O venres 31 de agosto ás 15:56:45 (hora española/gmt+2) terá lugar o cenit da Lúa Chea, neste caso a segunda do mes de agosto, fenómeno que é nomeado coma Lúa Azul, que acontece cada dous ou tres anos e que se prodúce única e exclusivamente pola existencia do calendario gregoriano, o cal non ten en conta as lúas. Para mín o relevante desta segunda Lúa de agosto é a súa conxunción con Quirón a menos dun grado de separación de Piscis.

Quirón ten forma de centauro e representa á sanadora ferida que está oculta en nos, unha mestra interior (que son as experiencias vividas) na que temos que aprender a confiar. Isto implica descubrirnos a nos mesmas, mirar en nos as cualidades que outras sí miran e das que non temos consciencia, así como facer por nos o mesmo que faríamos por outras (coidándonos como coidaríamos a outras). É a aprendizaxe a través das vivencias que xeraron sufrimento (sobre todo na infancia, incluso prenatais), convertíndonos en mestras de nos mesmas e despois doutras, axudando a tomar unha maior conciencia.
Outro dos aspectos de Quirón é a integración do racional e do irracional, do tradicional e do progreso, do instinto e da intelixencia, do corpo e da mente, da alma e o espírito... que evoca unha sanación holística.

Se unimos a enerxía favorecida pola conxunción con Quirón, que é de sacar a relucir o que está oculto en nos, os sentimentos dolorosos, as desavenencias, as dúbidas, as debilidades, as contrariedades... favorecendo a súa sanación; coa enerxía da cercanía a Piscis, teremos a limpeza de todo o que podamos estar arrastrando na nosa vida e que neste momento estemos preparadas para soltar e sanar. É un momento de separación, de deixar ir, de pechar as feridas abertas... integrando en nos o aporte das experiencias vividas e liberándonos da carga. Por suposto, cada signo o vivirá de maneira diferente, potenciándose en todos a sanación dos seus puntos débiles.

Queíra comentar que a Quirón relaciónaselle tamén cos abortos e coa xestión da morte en xeral, así que aproveitando ésta Lúa, podemos realizar ceremonias de peche ou de despedida deses seres que habitaron o noso útero, o noso corpo... e que sempre estarán no noso corazón. E tamén doutros seres que deixaron unha pegada na nosa vida e dos que aínda non nos desprendimos.

Ah, aproveitade que nestos días moitas estaremos menstruando ou ovulando, para intentar reconciliarvos co voso ciclo, co voso sangre de vida, coa vosa feminade.

¡Moita forza para a vivencia desta Lúa Chea!

Que o sol, a lúa e as estrelas, iluminen o voso camiño.

Encarna Llor

* Sitio de referencia: Astrología Arquetípica *

A arte da cociña enerxética

Hai pouco máis dun ano, nuns días de meditación profunda, nos que fun deixando de inxerir alimentos, de relacionarme, de falar... Descubrín que unha parte de mín quería traballar coa alimentación para sanar. Entón, algúns temas que pasaban desapercibidos ou incluso ignorados adrede, tomaron moita presencia na miña vida. Así dinme conta de que a páxina dunha amiga, que visitaba con frecuencia, falaba de alimentación enerxética. Unhas semanas despois de falar con ela, estudie con Montse Bradford en Barcelona durante 8 seminarios alimentación enerxética. No tempo que durou o curso, merquei algúns libros publicados pola miña mestra e apoiándome coas clases, entrei nun proceso de rexeneración persoal.

Das primeiras cousas que me aconteceron foi recuperar o amor pola cociña. Recordo perfectamente o primeiro de clase práctica, no que me ensinaron a coller mellor un coitelo e a cortar con máis destreza unhas cebolas. E, ó día seguinte, cando repetín o proceso para elaborar outro prato, a miña compañeira dese día eloxioume pola miña habilidade, sen saber dos meus comezos o día anterior. O que pasou, foi que ó cociñar con Montse e o seu equipo, descubrín que cociñar é algo máis que coller un coitelo e cortar con certa destreza, descubrín que cociñar é expresarte a través dos alimentos escollidos, de como os manipulas, das preparacións; descubrín que cociñar é conectarte co teu interior para saber qué facer a cada momento; descubrín que cociñar é unha arte.

Gustaríame engadir que eu, ata hai pouco máis dun ano, soamente entraba na cociña para axudar ó meu compañeiro, e agora case sempre cociño eu ou cociñamos xuntas. E cociñar convertiuse nunha meditación moi profunda, dinámica, divertida, enriquecedora... nun momento de absoluta presencia.

Contareivos máis experiencias da cociña enerxética en vindeiras publicacións. Mentres tanto, quero citar a Hipócrates coa a seguinte frase: "que o teu alimento sexa a túa menciña, e que a menciña sexa o teu alimento"

Se algunha quere saber máis sobre alimentación enerxética, aquí estou para acompañala na viaxe que supón coñecer e empregar a enerxía dos alimentos para obter equilibrio físico, mental e emocional.

Bo proveito ;)

Encarna Llor

A sombra

Hoxe gustaríame falar do encontro coa sombra, posto que somos moitas as que nas últimas semanas, ou nos últimos días, estamos vivindo situacións similares encontrándonos coa nosa sombra.

Ó xénero feminino pásanos cada mes, na menstruación conectamos coa sombra e vivimos polo tanto en cada ciclo unha oportunidade de sanar marabillosa. O noso corpo despréndese de calquer acúmulo de enerxía feito dende a anterior menstruación, xa sexa físico, coma emocional ou mental. Para que haxa esa liberación ten que haber unha apertura, polo que cada muller nos días que rodean a menstruación está máis aberta o cal implica un aumento das súas percepcións, tanto externas coma internas. E isto é o que propicia o encontro coa sombra.

Agora ben, hai máis momentos nos que poder acceder a sombra con facilidade, e coinciden con momentos de apertura, como pode ser un parto, un aborto, unha pérdida... Son momentos que vivimos todas, homes e mulleres, en maior ou menor medida. E nos cales unha oscuridade parece penetrar en nos. Eu cada día estou máis convencida de que esa oscuridade provén de nos mesmas, sae do noso interior e do noso exterior, que somos nos mesmas.

E é precisamente esa oscuridade nosa a que eu identifico como sombra, que habita en nos, que corresponde ó noso instinto, á nosa natureza, á muller salvaxe. Sombra que se non é aceptada convírtese en conductas para agochala que resultan á larga máis perxudiciais que as conductas agochadas, en sufrimento, en agonía, destrucción, culpa, tristeza, resentemento, dor...

O encontro, traballo e aceptación da sombra é responsabilidade de cada quen, e está en cada unha de nos propiciar noutras o encontro coa sombra, así coma proporcionar ferramentas para traballar con ela e chegar a aceptala. Vivindo así en comunión con tódalas enerxías presentes en nos, dándolle a cada unha a importancia e o lugar que debe ocupar, para que todo poda fluír, para que podamos fluír e ser agora diferentes ó que fumos hai un segundo e ó que seremos un segundo despois.

Que a sombra brile en nos.

Encarna Llor

Peche con rebozos

Onte, 21 de agosto, fixéronme e fixen un peche do corpo, empregando unha técnica mexicana que se fai con rebozos. O rebozo é unha especie de fular feito con algodón que aguanta peso e tensión sendo suave e manexable. Con él péchase o corpo despois dun parto, un aborto ou ante calquer situación vital que supoña unha gran apertura, tanto para mulleres como para homes.

O que se fai e ir pechando cada parella articular, así péchanse os nocelos, os xeonllos, as cadeiras, os hombreiros e a cabeza; ademáis faise un mecido dos membros inferiore e da cabeza. Ó rematar as facilitadoras quédanse acompañando, unha na cabeza e outra no útero e no corazón.

As emoción son moi diferentes, hai moita liberación, e previa a ela pásase por momentos de certa tensión. Os cales coa presencia de tódalas involucradas, consiguen ser máis livianos e aliviarse rápidamente. Durante todo o proceso, choras, ríes, suspiras, bosquexas, ximes... resulta moi útil cando as facilitadoras cantan unha nana ó teu útero. Tamén é maravilloso notar toda a súa cercanía en todo o proceso e sobre todo ó final, cando acompañan ó teu ser nese momento de inmersión total no teu interior, que é uns dos momentos de maior presencia que se pode vivir. Xusto nesa inmersión, senta moi ben que unha compañeira aqueza o útero, o corazón e transmítache coa súa man a danza do teu útero, de maneira que a pasa ó corazón. Así a conexión queda no teu corpo, no teu ser, na túa esencia... Descubrir esa danza, e sobre todo recuperala, é unha emoción única e indescriptible. Nese proceso, sintes os úteros das compañeiras latexando co teu e é outra experiencia única. Despois, antes de saír da crisálida, abres os ollos e atopas os seus, os seus sorisos, os seus aloumiños... a complicidade, a irmandade...

Ata aquí a experiencia de que te pechen. Agora a de pechar a alguén que é moi enriquecedora, sintes como está, como vai cambiando e como remata ó final. Daslle amor dende o primeiro ó último toque, acompañas a alguén nunha viaxe ó máis profundo do seu ser. É un agasallo.

Recomendo a experiencia a tódalas mulleres.

Que o sol, a lúa e as estrelas, iluminen o voso camiño.

Encarna Llor

Rescate uterino de arxila

O día 01 de agosto fixéronme un legrado para eliminar "os restos" dun aborto espontáneo. No meu caso estaba todo o embrión dentro, e ó non observar expulsión, ó non parir, pois o que fan e rematar de soltalo, ademáis de limpar ben todo o útero. Despois da operación eu sentín moito vacío físico, puramente físico, coma se me faltara unha parte de mín. Xa estivera a traballar emocionalmente coa morte e estaba en paz, así que costoume entender que era o que sucedía. Ocurriúseme tratar de conectar co meu útero e foi difícil, estaba coma moi lonxe, coma escondido, refuxiado, despois da invasión sufrida durante o legrado. O vacío era precisamente que deixara de sentir o meu útero a cada momento, tiña que por moita atención nel para escoitalo, percibilo, respiralo... Conteille a experiencia a unha amiga, tamén Doula, entón propúxome un exercicio que fixen o día 08 de agosto e agora cóntovos en que consiste.

Rescate uterino de arxila
Deixase aquecer ó sol directo entre medio kilo e un kilo de arxila verde, pode ser vermella tamén. Colocámola nun recipiente de cristal que teña bastante superficie, xa que queremos que lle de o sol a toda a arxila. Para isto tamén podemos ir facendo surcos cada certo tempo, así o sol chega a máis sitios. Deixámola durante unhas dúas horas e ó mesmo tempo podemos deixar tamén ó sol medio litro de auga. Pasadas as dúas horas imos engadindo a auga quente á arxila, deixando que se misturen elas soas, coidado con poñer moita auga de golpe xa que debe quedar espesa. Cando miremos que ten unha textura untable podemos comezar a colocala no noso útero, deixando unha capa de 2-3 cm de grosor e cubrindo toa a súa extensión. Agora quedámonos deitadas ó sol ata que vaia secando.

Eu estiven duas horas ó sol coa arxila no útero e a experiencia foi marabillosa. Ó pouco tempo comecei a notar de volta o latexo do meu útero, entón puden reconectalo co meu corazón. Despois fun sentindo a súa respiración, o seu movemento, o seu espacio... Foi un momento de ledicia pura e absoluta. Agora, case un día despois, sigo sentindo o meu útero coma antes do legrado, bueno, coma antes non, realmente hai cambios nel. Segue estando algo dolorido, e ó mesmo tempo está rexenerándose, nutríndose de volta. O que sí conseguín despois da arxila e notalo todo o tempo conmigo, respirando conmigo, latendo conmigo... respirándonos, laténdonos, nutríndonos.

Que o sol aqueza o voso corpo, o voso útero, o voso ser.

Encarna Llor

Bailando coa choiva

Ola :)

Este verán estamos disfrutando de días soleados e pouco calurosos misturados cuns días húmidos que saben a gloria e empapan as terras para que as prantas sigan medrando ata a súa colleita. Cando a auga reaparece limpa os ríos, limpa as fontes, limpa as rúas, limpa os árbores, limpa o aire... límpanos a nos.

Agora vouvos contar un dos mellores momentos que vivín... foi espida, baixo a choiva, ó solpor dun día frío de inverno. Nese momento todo quedou ó marxe, soamente había sentimentos. Primeiro fun consciente da auga que pisaba con meus pes, despois da terra misturada coas herba, que ó estar enchoupadas resultaban moi brandiñas, incluso podías soterrar os pes fácilmente. Fíxeno e comecei a sentir as gotas que caían polo meu corpo, tamén as que impactaban nel traídas polo vento en diferentes direccións. Entón fun consciente do frío e instintivamente movín un pe, logo o outro, despois os brazos, a cabeza, o tronco... Ó pouco estaba bailando baixo a choiva, con pingas de tódolas cores, texturas e sabores; que regaron a miña alma ademáis do meu corpo. Cada unha era diferente ás outras e eran iguais entre sí, eran iguais a mín, eu era igual a elas. Pouco a pouco fundímonos e todo era todo, corpo, terra, pel, aire, ollos, herba, boca, choiva... movéndonos ó son... bailando na choiva, bailando coa choiva.

Sen dúbida recomendo a calquera que probe esta experiencia. Despois o mellor é entrar en casa, buscando fontes de calor, coma unha toalla, unha manta, outro corpo... e pasado un ratiño, tomar unha ducha de auga quente.

Disfrutade bailando coa choiva ;)

Encarna Llor

Benvida a Círculo Maia

Ola

En Círculo Maia quero falar de todo o relacionado coas enerxías feminina e masculina. Irei falando de temas relacionados coa muller e o home, tratando sempre de axudar a cada unha de nos a conectar coa nosa feminidade e coa nosa masculinidade. Todas, xa sexamos de sexo masculino ou feminino, temos ó noso alcance as enerxías feminina e masculina, e está en nos coñecelas e aceptalas para honralas coa nosa vida, para honrarnos coa nosa vida. Traballando para equilibralas en cada unha de nos, así coma no noso entorno, estaremos contribuindo ó seu equilibrio a nivel global.

Felices lúas e soles.

Encarna Llor