Páginas

31 oct 2012

Samaín

http://eireen.deviantart.com/
Ola :)

Hoxe quero compartir un texto que escribín o ano pasado nesta data, empregando na maior parte textos que fun atopando pola rede.

Estiven procesando moitas cousas, limpando moito de cara a desprenderme das follas que me sobran nesta data, 31 de outubro, e buscando novos abonos para dar follas novas na primavera. Hoxe prenderei o lume da miña cociña de ferro, queimarei todo o que sexa preciso e darei a benvida ó novo ano que comezamos.

Estou feliz de comezar un novo ano xusto neste momento, no que estou conectada coa miña esencia, grazas a traballar coa enerxía feminina, coa miña nena, conmigo e con outras, compartindo, aprendendo, vibrando ó son de cada unha que é o son de todas.

Celebremos un novo comezo, un novo andar, limpo, claro, en armonía, en amor e con amor, por nos, por todas, polo mundo, polo universo.

Ámonos!

Sen máis, copio o texto do ano anterior:

"Chega o outono e con él as castañas, as caveiras de melón, os calacús, as abóboras, as chulas; chegan as augas e os tempos escuros, remata o verán e encétase o inverno, vaise a calor e vén o frío: acaban as romarías ao sol e inícianse os fiadeiros a carón do lume: son os tempos de Samaín.


A antiga festividade céltica do samaín (pronunciado /ˈsˠaunʲ/ da lingua irlandesa antiga samain) foi
habitualmente descrita como unha comuñón cos espíritos dos defuntos que, especialmente nas datas do 31 de outubro ó 1 de novembro, terían autorización para camiñar entre os vivos. Abríanse as portas entre este mundo e alén, dándolle á xente a posibilidade de reunirse cos seus antepasados mortos.

Os celtas celebraban co Samaín o paso do ano, a fin do tempo das colleitas e, con el do ano vello, e o comezo do inverno e, con el, do ano novo. Igualmente, o Samaín era o momento no que as ánimas dos mortos retornaban ás súas casas para visitar os familiares aínda vivos. Nesta visita aproveitaban para buscar alimento e quentarse co lume da lareira, polo que era costume deixar o lume aceso nesta noite e nunca varrer a lareira para non afastar as ánimas; por veces tamén se deixaba unha cadeira baleira, co seu servizo de comida e bebida, para que as ánimas se achegasen á mesa familiar.
Coincidía así, nesta noite do 31 de outubro ó 1º de novembro, a festa do paso dun ano a outro, co momento da apertura ás ánimas do outro mundo.
Pero outras fontes dan unha explicación contraria. A chegada das ánimas nesta noite representaba un potencial perigo do que se defendían colocando sobre os muros ou nos vaos das paredes as caveiras dos seus inimigos, para que as ánimas que puidesen vir non se achegase ós castros nin ás casas. Dentro desas caveiras colocaban unha candea de sebo acesa.
Disque, nestas mesmas datas, prendíanse lumes sagrados e que con esta cacharela inicial alimentábanse as lareiras de todas as casas. Estas fogueiras tamén podían cumprir o obxectivo de guiar os mortos na escuridade da noite e facilitarlles asi que atopasen os seus fogares e os seus parentes.
Afírmase que polo samaín era costume baleirar nabos de gran tamaño para pórlles dentro candeas, e esta tradición, conservada en Irlanda, puido ter sido exportada aos Estados Unidos de América polos irlandeses coas migracións a este país no século XIX e comezos do XX. De ser así, a tradición tería continuidade nas festas de Halloween, do que sería o seu precedente, nunha adaptación do samaín na cultura estadounidense, semellante a un entroido, na que os nabos foron substituídos por grandes cabazas. Co paso do tempo, a influencia cultural estadounidense no resto do mundo conseguiu que o Halloween regresase a Europa para converterse nunha festividade cada vez máis popular."

Boa sorte para o ano que comezamos ♥ ♥ ♥

Aloumiños para todas!

17 oct 2012

Prato de "La Dimensión Vegana: Bao Relleno De Carne y Espinaca"

Boas noites!

Hoxe quero compartir con vos este delicioso prato, elaborado por uns compañeiros na loita polos dereitos animáis. Fai un tempo decidiron comezar a gravar receitas típicas veganas, para as cales empréganse productos 100% vexetáis e libres de sufrimento animal. Así axudáronnos a moitos a perfeccionar a nosa tortilla sen ovo, a facer hamburguesas suculentas, tamén queixos veganos... Co tempo, foron convertindo moitas receitas ó veganismo para facernos a comida máis divertida e, sobre todo, para facilitar o cambio cara unha dieta libre de sufrimento animal :)

La Dimensión Vegana: Bao Relleno De Carne y Espinaca: El Bao es un bollo chino al vapor, típico de la provincia de Cantón, generalmente relleno de carne o verduras o una combinación de ambas...


Aproveito para decirvos que lle botedes un vistazo ó resto das receitas, son unha pasada!

Bo proveito.

Encarna Llor

6 oct 2012

Os meus "desórdenes" alimenticios

Ola :)

Hoxe escribo conectada con esa parte da miña sombra que rexeita o meu corpo con sobrepeso. Darlle paso a esta parte é abrir a caixa de Pandora. Saen á luz moitas outras partes, moitas outras sombras...


A miña historia co peso é coma unha montaña rusa, tanto físicamente coma emocionalmente. Xa de nena doíame moito que os meus compañeiros fixeran burlas do meu corpo físico, despois na adolescencia a dor agravouse e comecei a ter problemas co meu corpo físico, comezaron as dores musculares e articulares. Con 15 anos pesaba 57 kilos e aínda así, decidín facer un réxime de adelgazamento. Eu facía moito deporte, estaba nun clube de natación e o meu corpo medrou ó ancho máis que ó alto. Así que o meu aspecto físico era diferente ó das demáis, e sentín daquela que debía ser igual a elas para así ser aceptada, ser querida, ser amada. O réxime tivo consecuencias indeseadas, perdín a forza, as ganas, perdín a vitalidade, e decidín deixar a natación, tamén motivada por pasar máis tempo co meu mozo. O resultado foi que levando un réxime normal, engordei en 3 anos, 30 kilos. Uns anos máis tarde, empuxada polo meu mozo e a súa familia, que por aquel entonces xa se convertira no meu único mundo, comecei un réxime moito máis severo que o primeiro, pesando cada cousa que inxería, comendo case tódolos días o mesmo, xa que eu daquela comía 4 ou 5 verduras diferentes, polo, atún e pouco máis. Estiven inxerindo 1000-1100 calorías durante ano e medio, e despois facendo soamente unha comida copiosa ó día durante ano e medio, como mantemento. Nestos períodos, se nalgún momento comía algo que "non debía" comer, vomitaba, sentíame culpable, aborrecíame...

Con 23 anos deixei a relación co meu primer mozo e parece que a prohibición de comer viña de estar con él, ou de querer estar con él, ou non sei moi ben de que. O caso é que comecei a comer compulsivamente todo o que non comera durante 3 anos. O resultado foi que engordei uns 15 kilos, situándome nos 76 kilos en poucos meses. Despois mantiven este peso durante uns meses máis, para comezar a engordar ata os 90 kilos dende o verán do 2006 ata o inverno do 2007.

En decembro do 2007 deixei o traballo que tiña, e ademáis de estar traballando a nivel emocional, mental e espiritual a través de diferentes terapias, que me axudaron a ter máis autoestima. Relacionábame con persoas ás que o corpo físico dáballes igual, que valoraban outros aspectos do ser humano. Unha delas, comezoume a falar de veganismo e pouco a pouco fun deixando de inxerir animáis, despois de facer moitas preguntas e de ter moita información. O problema foi que no proceso retomei un hábito anterior, cando comía algún producto animal ou algo pouco saudable, vomitaba. Se a isto unímoslle que deixara de empregar medicación a diario (mentres daba masaxes), pois temos un pack bastante perxudicial e as dores do meu corpo físico aumentaron moitísimo, sendo incluso diagnosticada de fibromialxia e inxerindo a medicación pertinente. Para fináis do 2008 pesaba 53 kilos, isto implica que nun ano perdín 33 kilos.

No verán do 2009 atopei unha persoa coa que pouco a pouco ía recompoñendo os meus esquemas, a miña vida, non porque esa persoa fixera nada especial, simplemente porque esa persoa era. E en outono, tivemos un aborto voluntario, entón comecei a engordar paulatinamente. Non superamos a dor que produciu esa pérdida, soamente foi ignorada. É certo que estando co meu compañeiro comecei a sentirme libre, a sentirme querida, xa non tiña que demostrarlle nada a ninguén, xa non tiñaa que ser como ninguén. Tamén sei que tiven que desconectarme un pouco do meu corpo físico, para deixar de sentir tanta dor, que me levara a estar moi incapacitada e a case nen poder comer eu soa. Polo verán do 2010 pesaba 78 kilos e nese momento, case xa non tomaba ningunha pastilla para a dor física, os trastornos mentáis e emocionáis (que supostamente acompañan á fibromialxia).

Xa no verán de 2011 pesaba 87 kilos e descubrín nunha meditación que quería traballar coa enerxía dos alimentos, así que casualmente atopei un curso de alimentación enerxética e embarqueime nel. Total que na metade do outono de 2011 pesaba 80 kilos e comezaba a estabilizarme, os meus corpos comezaban a depuración. Nestes momentos, un ano despois, os meus corpos mental e emocional están moito máis estables, o que segue sen estar estable é o meu corpo físico e agora peso máis de 90 kilos, os cales, días como hoxe, pésanme moitísimo máis.

O meu traballo con éste tema, vai cambiando ó longo do tempo, case sempre hai unha rosca máis que xirar. Hai moitas pequenas chaves que abren e pechan capítulos despois de traballar con eles e de obter unha aprendizaxe. Eu seime a teoría, seina e na maoir parte do meu día, das miñas horas, esa teoría pasa a ser práctica. Despois hai días, coma hoxe, nos que a práctica deixa de ser práctica e convírtese nun impedimento. Non me gusta o que miro, non me gusta o que toco, non me gusta o que sinto. Entón móvese algo máis e eu pregúntome ata cando seguirei arrastrando a falta de aceptación de mín mesma, a culpa, a dor, a falta de amor, non saber darme amor ou non querer recibilo... Pouco a pouco vou superando cada peldaño, desexando que nalgún momento soamente sexa capaz de mirarme con amor, sen xuizos.

Bicos!

Día 35: fase premenstrual