Vivencias do puerperio do aborto

Boas!

 Removida por unha compañeira que está vivindo un aborto espontáneo, revivo os momentos do meu último aborto, hai catro meses. Mentres escribo as bágoas inundan a miña cara, escribindo libero moitas emocións. Estou feliz por poder compartir con vos a miña experiencia, e o que me deu o impulso de escribir foi unha frase que lin no facebook "la felicidad no es un sentimiento, es una decisión". Cando a lin, recapacitei e dinme conta de que é unha verdade para mín nestos momentos. Sorprendinme moito de que fora así e pensei que fora o que me levara a opinar así. Sen dúbida, foi o último aborto espontáneo que vivín, no que deixei que a pena me penetrara ata o máis fondo do meu ser, vivín a frustación da maneira que supen facer, evadinme tomando un par de copas nalgunhas festas do pobo e bailando case ata a saída do sol. Chorei no mar, no sol, no río, nas pedras, nas árbores, no vento, na pel, no ventre. Acompañei a partida do meu fillo durante 40 días. Odiei o meu corpo, maldencín a miña situación física actual, culpabiliceime por non ser capaz de conservar a vida dende un punto de vista fisiolóxico. Apaguei a luz do meu desexo de ser nai e chorei aínda máis. Queixeime do acontecido e de tódalas circunstancias. Ó mesmo tempo agradecín todo o vivido en todo o proceso. Agarimei o meu corpo, dinlle espazo, permitinlle ser en toda a sua plenitude. Sanei ó recoller ó meu fillo dentro do seu saco cando o parín, na miña casa, no meu baño, despois de chegar a casa e estar cos meus. Disfrutei de cada sesión de coidado gatuno. Alegreime cando ía despedindo ó meu pequeno, obtiven moita paz mentres o acompañaba na sua partida. Vivín a satisfacción de parir ó meu fillo, do poder tocalo. Gocei do parto, co meu útero en toda a sua plenitude, vivín como respondía a cada estímulo hormonal. Coñecinme íntimamente, mirei o infinito do meu ser.

Todo isto foi posible grazas a estar sumerxida na felicidade, entón a felicidade pasou a ser unha decisión.

Grazas a tódolos seres que estiveron conmigo no camiño, de maneira directa ou indirecta, grazas por estar aquí.

Boa vida!

Día 17: fase ovulatoria

O corpo palpable

Boas :)

 Escribo de vez en cando, cando elimino certos prexuizos sobre mín mesma que me impiden facelo. Eu realmente adoro escribir e voume convencendo para non facelo, incluso deixo de escribir os meus diarios persoais xa que sinto que as miñas verbas non sirven nin para mín mesma. De feito, levaba coma unha semana querendo escribir sobre o meu corpo e non daba superado a barreira, decíame, total ninguén o leerá. Hoxe atopeime cun desos recursos que gardas para mirar noutro momento, a 8ª videoconferencia de el camino rubí, e mentres a ía escoitando, as miñas trabas ían caíndo e por iso estou aquí expresándome.

  Cóntovos isto mentres vou lendo o último artigo de "el camino rubí", Mis tetas. Sí, hoxe e calquer outro día nútrome a través dos infinitos recursos que me proporciona "el camino rubí". E causalmente din cos que precisaba para estar aquí escribindo agora mesmo. Xa que non soamente é un bloqueo escribir para mín, tamén o é expresar determinadas historias que sinto relacionadas co corpo.

Quérovos falar da imaxe que temos de nós mesmas e de como seguindo diferentes ideoloxías ou filosofías imos dun extremo ó outro, sen permitirnos realmente sentirnos sendo nós ou ser nós sentíndonos. Hai tempo escribín xa un artigo, os meus "desórdenes" alimenticios, no que falaba un pouco sobre o tema . E quero darlle un xiro de rosca máis ó asunto.

 Case sempre estiven controlada pola miña necesidade de agradar ós demáis e en numerosas ocasións intentei facelo a través do meu corpo físico. Algunhas veces conseguín o meu obxetivo, outras non. Pouco a pouco funme desprendendo desta idea de empregar o corpo para agradar ós demáis, convencéndome de que o interior era moito máis importante. No camiño acepteime tal e como son e entón deixei de querer agradar a ninguén, nin sequera a mín mesma.

Unha parte do meu corpo que adoro estando delgada

Todo isto parece moi bonito e moi sinxelo, pero non o é, e non o é porque custa moito desprenderse da imaxe que unha ten de unha mesma por moito que te aceptes. De feito o que eu sinto agora é que non hai que desprenderse desa imaxe, que hai que escoitala, que hai que acollela e deixarse das obligacións impostas (nin teño que estar delgada, nin me teño que aceptar gorda se non me gusto gorda). Isto último é o que me pasa agora, e me leva pasando toda a vida, eu non me gusto, non me gozo da mesma maneira cando estou gorda que cando estou delgada. E estou cansada de facer terapia ó respecto, quérome moito, moitísimo, e acéptome tal cual son. Simplemente cando estou delgada eses sentimentos multiplícanse por 2, por 3 ou por 1000, ata que chego ó narcisismo e enamórome profundamente da miña imaxe.



 Para mín seguir buscando solucións a supostos problemas, so fai que nos ocultemos de nós mesmas, do que realmente sentimos. Se non nos gusta o noso corpo físico, busquémoslle tamén unha solución para él e deixémonos de estar todo o tempo co corpo mental e emocional. O corpo físico é o temos máis a man, o que podermos mirar, palpar, saborear, ulir e escoitar sexa cal sexa a nosa situación (esceptuando calquer limitación física que o impida). Así que démoslle o seu espazo e traballémolo se o precisamos e é posible (por exemplo podo cambiarme o color de pelo radicalmente, pero non cambiarme a forma da nariz totalmente). Eu sinto que facer exercicio do tipo que sexa, é imprescindible para o noso corpo físico, da igual que sexan estiramentos convencionais, camiñar, algunha carreira... comezade hoxe a darlle espazo, a darvos espazo.

Apertas e boa vida!

Día 12: fase preovulatoria

Xulgar

Boas :)

Onte atopeime sacando ó exterior un debate composto por ideas, sensacións e emocións, que levan tempo dando voltas no meu interior. O tema central era a palabra "xulgar", podedes mirar aquí os seus significados e despois seguir lendo.

Unha das cousas que máis me estaba a amolar dende hai tempo era o concepto que tiña eu, e que comparto con outra xente, de que xulgar é negativo e polo tanto débese evitar. Para empezar isto último que acabo de decir é xa un xuizo e para rematar presento unha idea: se un xuizo é considerado negativo tense que obviar, e pola contra se un xuizo é positivo tense que decir ata a saciedade.
Todo este tema xérame moitas preguntas: que sería de nós se nunca tivésemos a opinión ou as ideas doutros sobre nós ou os nosos actos? E falo tanto de valoracións consideradas positivas como as consideradas negativas. Que sería de nós se non emitísemos ningún xuizo, nin dalgo, nin dalguén?

O que decidín é aceptar que vivo definindo o que me rodea en base a xuizos, as cousas séntanme mellor o peor, atópome ben ou mal, isto gústame ou non me gusta, prefiro mar ou montaña... todo isto é facer o que din dúas das acepcións de xulgar: chegar a ter unha idea determinada sobre algo ou alguén, e, tirar como conclusión sobre un asunto. Ata aquí xulgar sería algo cotidián, normal e necesario!, o problema nace cando falamos da outra acepción: someter á decisión dun tribunal, e pronunciar este sentenza. Aquí saltan as nosas alarmas e nalgún momento xuntamos tódolos conceptos para culpabilizarnos por emitir xuizos, sentíndonos como se estivésemos condeando a algo ou a alguén polo feito de ter unha opinión. E se alguén nos da a súa opinión sentímonos maltratadas, a non ser que nos digan algo positivo que entón sentímonos halagadas. Calquera destas historias xera dependencia e inseguridade. Primeiro sentímonos inferiores cando nos dicen algo que é considerado negativo. E despois necesitamos que alguén emita conclusións positivas, se non o fan, a nosa autoestima disminue moitísimo.Cando nos negamos a xulgar, por mor da culpa, estámonos reprimindo e o único que facemos é non verbalizar parte do que sentimos, tanto por nós, como polos demáis ou en calquer situación. Eu sinto que isto quédase dentro e vaise transformando, ata que chega un día que decimos ou facemos algo que representa esa represión, cunha magnitude moito maior.

Prefiro decir o que sinto con respeto, que gardalo no interior faltándome ó respeto a mín mesma e ó outro.

Felicies lúas e soles.
Encarna Llor

Día 34: fase premenstrual

Intimarme

Boas!

Dende hai un ano, estou sumerxida nunha profunda viaxe tanto ó meu interior coma ó meu exterior. Nos últimos meses atopeime coa miña intimidade e comecei a intimar conmigo mesma e cos meus. Dinme conta de que moitas veces nos perdemos en palabras, en acontecementos... perdéndonos. Apreciei que detrás da facilidade de palabra, escondíase unha necesidade, a de ser valorada e escoitada polos demáis. Así que en canto eu comecei a escoitarme e a valorarme, a necesidade de falar constántemente, foise diluindo.

Este é un exemplo da transformación dunha das creencias que conforman as miñas diferentes máscaras. O proceso de cambio desta máscara e doutras, a mín levoume a unha encrucillada, á incertidumbre, e a repetirme ata o infinito: "e agora, ¿quen son?" Afortunadamente, conseguín intimar un pouco máis e deixei de facerme esa pregunta. Atopeime dentro e fora de mín mesma, mireime e mirei o meu contorno.

Agradezo que a menciña do oso me acompañe ^^

Cada viaxe é diferente para cada quen, e todos temos os nosos camiños, para mín intimar foi e sigue sendo algo maravilloso e necesario nestes momentos. ¿Sabes que é o que precisas ti?

Apertas e felices lúas e soles.

Encarna Llor

Arteterapia

Boas!

Hai unhas horas mentres camiñaba pola rúa, dinme conta de que me sinto diferente, teño outro andar, outra postura, outra respiración, outra mirada, outra forma de estar no mundo... outro sentir. Entón mirei cara un bosqueciño cercano e co verde viu a mín unha imaxe, a da camelia que pintei en arterapia en Eomaia. E, fun máis consciente aínda do ben que supuxo para mín a sesión do martes coa camelia, co meu interior, co meu exterior, coa vida mesma.

Cóntovos un pouco máis da experiencia. Cheguei un pouco tarde á clase e entón pintei noutra habitación e, como eu desexara o día anterior, pintei con pinturas pastel por suxerencia das facilitadoras da sesión, Luzía Titán e Donatienne Theytaz. Déronme tamén unha camelia para que fora a miña inspiración e eu decidín empregala como modelo. Comecei a pintar polo centro, indo cara a fora pouco a pouco, rodeando o centro, circulando... Houbo un momento no que fun consciente de que sentía que eu era a camelia e ía dándome dende dentro protección, sacando o de dentro cara fora. Cando rematei a camelia, sen ter rematado o fondo, xunteime cos meus compañeiros para facer unha posta en común de cada traballo. Tiven a oportunidade de expresar o que sentín debuxando e agradecer de corazón ás facilitadoras a proposta de traballo. Para rematar o debuxo, pintei un fondo verde con follas verdes da camelia, co cal sentín que me anclaba á terra. Foi maravilloso.

O mesmo martes, xa me atopei diferente, e sigo sentindo algo diferente cada día, a medida que me vou enfrentando a diferentes situacións e comprobo que as miñas reacción non son as mesmas. Agora a miña forza interior maniféstase. Síntome segura, valente, decidida, valiosa, amada, capaz e sabia, entre outras moitas emocións que me sorprenden, me agradan e me alegran.


Deixóvos un pequeno exemplo dun traballo que fixen en arteterapia, se consigo foto da camelia, súboa ;)

Aloumiños!

Arco da vella

Anticoncepción natural

Boa madrugada.

Esta mañán unha amiga escribiume polo facebook preguntándome métodos de anticoncepción naturais para outra amiga, así que ademáis de fallarlle das miñas propias ideas ó respecto, decidín buscar unha páxina que lle puidera ensinar á sua amiga.

Atopei unha que está ben e quero compartir con vos, planificación familiar natural, na que expoñen o método sintotérmico que aglutina diferentes métodos nun. Todo moi ben explicado dende un punto de vista científico, para min impersoal.

Como a opción anterior non me gustaba demasiado, busquei nunha das miñas páxinas de referencia "el camino rubí" e atopei o artigo "(auto) gestión de la fertilidad", no que Erika, comparte con nos unha videoconferencia moi completa e con moitas ferramentas para que cada unha de nos controle a sua fertilidade.

Disfrutade destes recursos.

Boa noite.

Encarna Llor

Día 18: fase ovulatoria

Son feminista

Boas!

Cos días de inverno case nin me apeteceu escribir, pasei o tempo lendo, aniñada no sofá baixo unha manta ou a carón do lume. Agora que vai saíndo o sol, por fin deixo saír as miñas ideas.

Hoxe recórreme o corpo unha sensación estraña, entendo que haxa un día da muller, xa que seguramente foi necesario nalgún momento darlle algo de valor á muller. O que me sucede é que agora o sinto como algo innecesario e incluso pouco axeitado. Tódolos días son de todas, mulleres e homes, cada día témonos que celebrar. Xa sei que queda moito por andar, e que as mulleres seguimos presas do patriarcado, aínda así, eu prefiro que haxa días para todos, en lugar de días para todo.

Ó leer textos e cartaces do día de hoxe, decateime dalgo que dixo Erika Irusta de el camino rubi hai uns días, eu tamén son feminista. E celebro tódolos días que son muller, non preciso, nin quero un día para mín, quéroos todos para todas e todos.

Disfrutade de vos, do sol, do vento, da lúa e dos cheiros que nos van achegando á primaveira.

Encarna Llor

Día 9: fase preovulatoria

Días

Hai días nos que parece que vivimos moitos días, nos que o sol quenta, o aire enfría, as nubes mollan e o vento canta. Son días con moitas emocións, a tristeza por un desencontro, a ledicia por un encontro, a rabia por unha palabra mal dita, a pena por unha palabra mal escoitada, a tranquilidade de falar, a serenidade de escoitar. Nesos días na nosa mente pasan moitas ideas, algunhas emprendedoras, outras que emprenden o camiño hacia o desterro, algunhas que pasan e outras que se quedan, algunhas para compartir, outras para gardalas. Tamén nesos días o noso corpo exprésase de moitas maneiras, coa sede, co choro, coa risa, co temblor, co movemento, co repouso.

Son días coma outros calquera, que vivimos máis intensamente, tendo tamén a oportunidade de vivirnos a nos a os demáis dende diferentes lugares nun mesmo día. Aproveitémolos, e fagamos de cada día un día con moitos días ;)

Felices lúas e soles.

Encarna Llor

Día 17 (escribín o día 8 aínda que o publique o 9): ovulando

Primeira menstruación do 2013

Son moitas as ocasións nas que precisamos períodos de descanso, e no inverno todo o universo conspira para os teñas, xa sexa polo frío, a choiva, algún catarro... Se a isto xuntamos a fase menstrual do noso ciclo pois a necesidade de parar por completo pasa a ser unha prioridade.

Obra de Menstrala - Vanessa Tiegs

Agora mesmo, estou na fase menstrual, recén saída de dous procesos case consecutivos de gripe. O meu corpo pedírame a gritos que o escoitara, así que comecei a miña fase menstrual moi atenta ás súas verbas. Empecei a ter contraccións fortes que me provocaban dor, cando pasaron coma 15 minutos comecei a respirar co meu útero, a acompañalo en cada contracción. Entón a dor comezou a diminuír e decidín apoiar o proceso cun orgasmo, así que masturbeime e o meu útero quedouse relaxado e activado ó mesmo tempo. A partir deste momento, non hubo ningunha molestia máis.

Coma case sempre decidín non empregar a copa menstrual nas primeiras horas, xa que é moi gustoso sentir coma o sangue escorrega pola miña vaxina, empapa os meus beizos e o meu periné, chegando incluso a esbarar polas miñas pernas.

Pasadas unhas horas decidín poñerme a copa para poder aproveitar o sangue. Cando saquei a copa atopeime cun sangue escuro, espeso, con bastantes coágulos, así que o primeiro que fixen foi meter os dedos para xogar con eles, tocalos, ulilos, experimentar cunha parte de mín. As seguintes copas xa foron menos espesas e fixen o habitual, diluílas en auga para regar as prantas, que boa falta lles facía, xa que a menstruación anterior non a pasara na casa. Tamén aproveitei que me ía duchar para misturar un pouco do sangue con xabón e empregalo de acondicionador.

Ata aquí tratei de expresar o que sucedía a un nivel máis físico, o cal é complicado, xa que por sorte todo está unido. Pretendo agora falar das emocións que rodearon os procesos anteriores.
No momento no que sentín dor polar contraccións, apoderouse de mín un vello sentimento, a menstruación doe, por uns minutos pensei que era así, que ía ser unha menstruación dolorosa. Entón compartín a visión co meu compañeiro e ó verbalizala fun conscente de que estaba deixando ó corpo da dor tomar o control. Foi cando comecei a respirar co meu útero, que respondeu agradecido á miña presencia e chorei, chorei a mares, xa que o meu útero soamente quería ser escoitado, en canto foi escoitado e acompañado, todo estivo ben. Unha paz inmensa recorreu o meu corpo.

Coa paz e a presencia, masturbarme e ter un orgasmo foi moi sinxelo, pracenteiro, aquecedor e satisfactorio. Xusto despois de correrme, sentín coma un líquido aínda máis quente saía con moita forza cara a fora. E sentinme feliz e dichosa de estar en contacto cos meus fluídos, de sentilos, de escoitalos, de disfrutalos... Seguía coa man na vulva, así que aproveitei para recoller un pouco de sangue coas miñas mans, a ulín e emborracheime co seu cheiro. Trasladoume ó meu centro, ó meu lugar sagrado, levoume a mín a dentro de mín, e tamén a fora, a conter e a ser contida... a ser unha e toda, toda e unha.

Deixar fluír o sangue, xogar con él, empregalo para regar as prantas, a pel, o pelo... seguiron e seguen, conectándome conmigo mesma e con tódalas mulleres.

Para rematar falarei dalgo que me acompañou este comezo de ciclo menstrual. Despois de ducharme xunto co meu compañeiro, deitámonos na cama a esperar a que secase o chan e él colocoume un coxín con forma de corazón no útero e díxome, para protexer o útero. Eu quedei marabillada e pregunteille que o levara a facelo, e non hubo un motivo, foi algo instintivo. Conto isto para dicirvos, que cando nos permitimos ser, permitimos que os demáis sexan. Se deixamos fluír, todo fluirá ó noso arredor. E tamén, que os homes precisan saber para poder actuar conscentes e dende o corazón.

Disfrutade de vos como mulleres e como homes e compartide as vosas experiencias, soamente así poderemos ser en plenitude.

Apertas vermellas, cálidas e húmidas.

Día 4: fase menstrual