O galego non é a miña lingua nai

Así tal cual está escrito no título, o galego non é a miña lingua nai. A miña nai non falaba en galego conmigo cando eu era pequena, tampouco o facía meu pai, nen os meus avós, nen as mulleres que me coidaron. Se cadra algún tío meu falaba algo de galego, ou falouno nalgunha época, e pode ser que escoitara algo de galego na aldea, ou algunha frase do meu avó materno. Na miña cidade, Ferrol, non se falaba galego, e pouco se fala nestes tempos. Total, que eu nunca quixen saber nada de falar galego, tiña moitos discursos ó respecto e ata nalgunhas épocas da miña vida, a miña actitude para con quen o falaba non era moi boa.

Cousas da vida, que aprendo outros idiomas, e sigo renegando do galego, lembro que na universidade en Madrid tiña dúas compañeiras que eran galegas das que falaban galego, e moitas veces falábanme en galego e eu facía por non entendelas. É o que ten a ignorancia. Bueno, pois vou a Londres un mes e atópome tratando de falar inglés. E ahí doume conta, cando escoito o inglés de diferentes zonas de Londres (que en nada se parecen ó inglés que estudamos), de que me estou a esforzar por falar unha lingua que pouco ten que ver conmigo e que se alonxa bastante da miña lingua materna, que é o castelán. Por cousas de vida cando estou en de volta en España decido relacionarme con un amigo e compañeiro de profesión que fala en galego. E como cando estás noutros lugares perdes un pouco a vergonza, comecei a intentar expresarme na escrita en galego. Pasou un tempo e intenteino na fala, teño que decir que para mín é moito máis doado que na escrita nun lugar con tantos castelanismos, e que se o sei, comezo a falalo antes que a escribilo.

Hoxe en día, emprego case todo o tempo o galego, e resúltame moi curioso que como o galego que aprendín é o galego das rías baixas, concretamente do Morrazo, para quen me escoita ou me lee agora, a miña orixe é esta. Tanto me ten, e ben bonito me parece. Outra cousa que me resulta curiosa é que os meus, entre eles a miña familia, non me entenden moi ben (ou o intentan pouco) cando lles falo en galego, tamén é certo que me sae máis natural falar con eles en castelán. Isto paréceme bonito e triste ó mesmo tempo, bonito porque falo no que me peta con quen me peta, xa sexa inglés, galego ou portugués; e triste porque algúns que falan outros idiomas nunca farán por coñecer a lingua da nosa terra. Esa lingua que tan ben me sona cando a escoito na boca dalgunha meniña ou nalgunha canción, que tanto me gusta para expresarme escribindo ou falando, e que me presta escoitar e falar cando agarimo ós meus.

Día 4 do meu ciclo: fase menstrual