Os meus "desórdenes" alimenticios

Ola :)

Hoxe escribo conectada con esa parte da miña sombra que rexeita o meu corpo con sobrepeso. Darlle paso a esta parte é abrir a caixa de Pandora. Saen á luz moitas outras partes, moitas outras sombras...

A miña historia co peso é coma unha montaña rusa, tanto físicamente coma emocionalmente. Xa de nena doíame moito que os meus compañeiros fixeran burlas do meu corpo físico, despois na adolescencia a dor agravouse e comecei a ter problemas co meu corpo físico, comezaron as dores musculares e articulares. Con 15 anos pesaba 57 kilos e aínda así, decidín facer un réxime de adelgazamento. Eu facía moito deporte, estaba nun clube de natación e o meu corpo medrou ó ancho máis que ó alto. Así que o meu aspecto físico era diferente ó das demáis, e sentín daquela que debía ser igual a elas para así ser aceptada, ser querida, ser amada. O réxime tivo consecuencias indeseadas, perdín a forza, as ganas, perdín a vitalidade, e decidín deixar a natación, tamén motivada por pasar máis tempo co meu mozo. O resultado foi que levando un réxime normal, engordei en 3 anos, 30 kilos. Uns anos máis tarde, empuxada polo meu mozo e a súa familia, que por aquel entonces xa se convertira no meu único mundo, comecei un réxime moito máis severo que o primeiro, pesando cada cousa que inxería, comendo case tódolos días o mesmo, xa que eu daquela comía 4 ou 5 verduras diferentes, polo, atún e pouco máis. Estiven inxerindo 1000-1100 calorías durante ano e medio, e despois facendo soamente unha comida copiosa ó día durante ano e medio, como mantemento. Nestos períodos, se nalgún momento comía algo que "non debía" comer, vomitaba, sentíame culpable, aborrecíame...

Con 23 anos deixei a relación co meu primer mozo e parece que a prohibición de comer viña de estar con él, ou de querer estar con él, ou non sei moi ben de que. O caso é que comecei a comer compulsivamente todo o que non comera durante 3 anos. O resultado foi que engordei uns 15 kilos, situándome nos 76 kilos en poucos meses. Despois mantiven este peso durante uns meses máis, para comezar a engordar ata os 90 kilos dende o verán do 2006 ata o inverno do 2007.

En decembro do 2007 deixei o traballo que tiña, e ademáis de estar traballando a nivel emocional, mental e espiritual a través de diferentes terapias, que me axudaron a ter máis autoestima. Relacionábame con persoas ás que o corpo físico dáballes igual, que valoraban outros aspectos do ser humano. Unha delas, comezoume a falar de veganismo e pouco a pouco fun deixando de inxerir animáis, despois de facer moitas preguntas e de ter moita información. O problema foi que no proceso retomei un hábito anterior, cando comía algún producto animal ou algo pouco saudable, vomitaba. Se a isto unímoslle que deixara de empregar medicación a diario (mentres daba masaxes), pois temos un pack bastante perxudicial e as dores do meu corpo físico aumentaron moitísimo, sendo incluso diagnosticada de fibromialxia e inxerindo a medicación pertinente. Para fináis do 2008 pesaba 53 kilos, isto implica que nun ano perdín 33 kilos.

No verán do 2009 atopei unha persoa coa que pouco a pouco ía recompoñendo os meus esquemas, a miña vida, non porque esa persoa fixera nada especial, simplemente porque esa persoa era. E en outono, tivemos un aborto voluntario, entón comecei a engordar paulatinamente. Non superamos a dor que produciu esa pérdida, soamente foi ignorada. É certo que estando co meu compañeiro comecei a sentirme libre, a sentirme querida, xa non tiña que demostrarlle nada a ninguén, xa non tiñaa que ser como ninguén. Tamén sei que tiven que desconectarme un pouco do meu corpo físico, para deixar de sentir tanta dor, que me levara a estar moi incapacitada e a case nen poder comer eu soa. Polo verán do 2010 pesaba 78 kilos e nese momento, case xa non tomaba ningunha pastilla para a dor física, os trastornos mentáis e emocionáis (que supostamente acompañan á fibromialxia).

Xa no verán de 2011 pesaba 87 kilos e descubrín nunha meditación que quería traballar coa enerxía dos alimentos, así que casualmente atopei un curso de alimentación enerxética e embarqueime nel. Total que na metade do outono de 2011 pesaba 80 kilos e comezaba a estabilizarme, os meus corpos comezaban a depuración. Nestes momentos, un ano despois, os meus corpos mental e emocional están moito máis estables, o que segue sen estar estable é o meu corpo físico e agora peso máis de 90 kilos, os cales, días como hoxe, pésanme moitísimo máis.

O meu traballo con éste tema, vai cambiando ó longo do tempo, case sempre hai unha rosca máis que xirar. Hai moitas pequenas chaves que abren e pechan capítulos despois de traballar con eles e de obter unha aprendizaxe. Eu seime a teoría, seina e na maoir parte do meu día, das miñas horas, esa teoría pasa a ser práctica. Despois hai días, coma hoxe, nos que a práctica deixa de ser práctica e convírtese nun impedimento. Non me gusta o que miro, non me gusta o que toco, non me gusta o que sinto. Entón móvese algo máis e eu pregúntome ata cando seguirei arrastrando a falta de aceptación de mín mesma, a culpa, a dor, a falta de amor, non saber darme amor ou non querer recibilo... Pouco a pouco vou superando cada peldaño, desexando que nalgún momento soamente sexa capaz de mirarme con amor, sen xuizos.

Bicos!

Día 35: fase premenstrual