Experiencia vital: a fibromialxia

Ola :)

Hai uns minutos topeime cunha petición de axuda, unha muller solicita firmas para o recoñecemento da fibromialxia como enfermidade incapacitante. Así que eu, como muller que según a medicina occidental padecía fibromialxia, quixera falar da miña experiencia.

Hai cinco anos deixei o meu traballo nunha clínica de fisioterapia para intentar librarme do cansancio que eu creía que era debido a traballar neste lugar, no que eu implicárame demasiado. Cando pedín recuperar o meu tempo, o meu espacio, a miña vida... houbo moitos problemas, así que marchei e decidín ser autónoma. Traballaba menos horas, no horario que eu quería... e aínda así, seguía co cansancio. Comezaron entón a vir as dores, xa que deixara de empregar a diario antiinflamatorios sen luvas, e polo tanto podía sentir o que estaba oculto. Cheguei ó meu tope cando deixei de sentir as pernas ou os brazos mentres traballaba. Fixéronme moitas probas e ó chorar nunha das consultas, enviáronme ó psiquiatra, que me enviou ó psicólogo... E aquí comezou verdaderamente o meu calvario, déronme tratamento para diversas patoloxías mentáis e despois comezaron con tratamento da dor física ó determinar que padecía fibromialxia. Pasaba o tempo e eu cada día estaba peor, perdera totalmente as ganas de vivir, perdera a miña vida.

No 2010 pasaba os días indo do sofá á cama, da cama ó sofá, tendo días nos que casi nin podía ir dun sitio ó outro. Polo verán dese mesmo ano dinme conta de que estaba olvidando tomar as miñas pastillas con frecuencia, así que decidín ir deixando de tomalas e entón comecei a mirar unha pequena luz que iluminaba o meu camiño. O proceso foi lento, e a clave foi deixar de pensar que estaba enferma. Ademáis, tiven persoas ó meu lado que se compadecían de mín, outras que tiraban de mín, e outras que soamente estaban aquí, estas últimas foron as que sen pretendelo, máis me axudaron. O único que me decían con sonidos, coa mirada, con xestos... coa sua presencia... era que vivir era posible, que ter ganas de vivir era posible.

Bienvenida a casa, por Caroline de Vanssay

Agora mesmo, sigo con secuelas da situación vivida, sobre todo no meu corpo físico, que foi o que máis sufriu con tanta medicación. A miña mente foise recuperando ó ir deixando tanta medicación, comecei a poder pensar de volta, a lembrarme das cousas, a ter capacidades mentáis de novo... As miñas emocións deron moitos cambios, recuperei o meu poder persoal, a miña enerxía vital, o sorriso de cada célula... O meu corpo físico librouse da dor permanente, e agora soporto as caricias, os bicos, a brisa...

Como xa dixen a clave foi deixar de pensar que estaba enferma, e cando estiven algo mellor comezar a traballar pola miña sanación global, con homeopatía, aceites medicinais, alimentación enerxética... Dinme conta entón de que a fibromialxia ten moito que ver (no meu caso polo menos) con ceder o noso poder ás demáis, e polo tanto consumir as nosas reservas enerxéticas para poder sobrevivir ante a pérdida constante de enerxía persoal. Ata que non aguantamos máis e entón o universo regálanos unha enfermidade completamente incapacitante, para que paremos, e pasemos a ser o centro da nosa vida. Vida que é un intercambio, é dar e recibir, e non me refiro a recibir de outras, que tamén, refírome a recibir de nos mesmas... a coidarnos, a mimarmos, a aceptarnos, a amarnos... xa que, somos o noso mellor presente.

Todo isto levoume a mirar a miña esencia, a descubrirme a min mesma, a seguir o camiño do corazón que latexa en cada unha de nos esperando a ser escoitado. Aho!

Felices lúas e soles.

Encarna Llor

Día 11: fase preovulatoria

Tomando a idea do blog da páxina "El camino rubí", de Erika Irusta,
decidín a parir de hoxe compartir con vos o momento do meu ciclo menstrual.