Lola

Ábrome en canal outra vez coa necesidade de falar do proceso vital que atraveso agora mesmo. Estou viviendo o duelo pola pérdida dunha filla, Lola, na semana 12 de embarazo. Lola só tivo vida durante 8 semanas, suficientes para comunicarse conmigo e susurrarme en soños o seu nome, para vivir xuntas os paseos mentres a choiva e o vento acariciaban o meu corpo, para gozar da paz debaixo da ducha habitándonos mutuamente, para falarnos e escoitarnos mentres esperábamos a mirarnos. Vivimos xuntas momentos moi doces e moi agrios, o medo ante a fraxilidade, o medo ante a túa morte mantívome nunha burbulla de esperanza e desazón. Eu supen cando marchaches, cando o teu corazón deixou de latir, sabíao e non o quixen aceptar, seguinte nutrindo, seguín intentando que voltaras á vida, a estar conmigo, co teu pai e con tódolos demáis animáis que pudeches sentir connosco. Eses animáis que te coidaron, que me coidaron, que nos coidaron e que nos siguen coidando, coidándome e coidándote. Deixaches parte do teu corpo físico connosco, a túa placenta habitará a terra. Lola, habitas en nós, e nós habitámos en ti. Grazas polo tempo compartido.

Día 6: sangrando